Jest rok 1963, lipiec, Wrocław. Wybucha epidemia, którą znacie zapewne choćby ze słyszenia. Miasto zostaje objęte kwarantanną. Czarna ospa, tak mówią, ale prawda jest o wiele mroczniejsza…
W izolatorium na Psim Polu dochodzi do dziwnego incydentu, milicjanci pilnujący ośrodka meldują o wybuchu paniki spowodowanej atakami ze strony „odmienionych” pacjentów. Świadkiem tych wydarzeń jest sierżant Mielech, dowódca tamtejszego posterunku. Na jego oczach dochodzi do zabójstwa pielęgniarki, które zapoczątkowuje cały ciąg ataków na pacjentów i personel medyczny. Próby wezwania pomocy spełzają na niczym. Komenda Wojewódzka nie wierzy w niesamowity meldunek podoficera.
Zdaniem kapitana Brandysa, który nadzoruje proces kwarantanny, relacja o zmartwychwstałych napastnikach to kolejne wymysły alkoholika. Kolejne telefony z innych miejsc odosobnienia zmuszają jednak członków sztabu kryzysowego do podjęcia bardziej zdecydowanych działań.
Do izolatoriów zostają wysłane oddziały ZOMO. Rozkaz jest prosty: opanować sytuację.
Chcecie znać dalszy ciąg książki?
Zapraszamy do lektury także dalszych części: t.2 Szczury Wrocławia. Kraty, t.3 Szczury Wrocławia. Szpital.
Ciekawym dopełnieniem lektury jest film z 1972 roku, zatytułowany „Zaraza” w reżyserii Romana Załuskiego, a odnoszący się do wydarzeń z roku 1963, czyli wielkiej epidemii czarnej Ospy.
Danuta Nawrocka-Bujko
Joanna Zielińska